Jeśli potrafisz, pchaj się na afisz!

Okrutna zbrodnia przy krzaku malin. Tajemnicza Goplana i jej pomocnicy. Z fragmentem najbardziej baśniowej lektury  Balladyną „zmierzyli się” szóstoklasiści.

Uboga chatka na skraju lasu. Letni wieczór. Dzień był pracowity (żniwa). Zapada zmrok. Nagle słychać turkot na moście. I chwilę później do chaty wchodzi Kirkor. Wdowa i jej córki oczywiście nie wiedzą, że ta niezwykła wizyta jest pomysłem Goplany. W chacie jest również niewidzialny Skierka i to jego czary sprawiają, że książę zakochuje się w dziewczynach. Obu! Kłopotliwa sprawa. Alina jest śliczną blondynką, Balladyna intrygującą brunetką. Skierka podpowiada matce, aby rankiem wysłała dziewczęta po maliny. Ta, która pierwsza przyniesie dzban malin, zostanie żoną księcia.

Fotoreportaż z inscenizacji tutaj

W roli Balladyny czułam się jak dziewczyna, która żyła w biedzie i nagle otworzyły się przed nią drzwi do nowego, lepszego świata. Jako aktorka musiałam mieć czerwone usta i długie brązowe warkocze- mój stój bardzo mi się podobał. Najfajniejsza była zabawa i to, że czułam się jak w teatrze.

Byłem Skierką. Miałem fajne przebranie i śmieszną czapkę. Czułem się, jakbym przez chwilę był prawdziwym aktorem.

Wdowa miała włosy obsypane mąką i obwiązane chustą. Chodziłam zgarbiona, ale bawiłam się świetnie.

Najtrudniej było zapamiętać kto i kiedy mówi. Nawet fajnie się czułem jako aktor.

Grałam tytułową bohaterkę. Na początku miałam ogromną tremę, lecz gdy zaczęłam grać trema zniknęła. Pomimo pomyłek, potknięć było to świetne doświadczenie.

Najlepszy w roli Kirkora był łatwy , niedługi tekst. No i poczucie w sobie królewicza.